Szachista: rozdział 3 ~Characteristic

Kolejny rozdział, mam nadzieję, że do tej pory historia się nie rozkleja :) (choć to tylko 3 rozdział xD )

Z resztą napiszcie mi co sądzicie o tym rozdziale :) 

Kolejny w czwartek ;) ! 

Dziękuję Miyako za betę, jesteś wspaniała ^^ 

>> dwa tygodnie później <<

W życiu brunetki nie wydarzyło się ostatnimi czasy nic specjalnego, jeśli nie brać pod uwagę tego, że ciągle widuje różne kobiety z tym samym czarnowłosym mężczyzną. Była pewna, że to ON. One wciąż inne, a on ten sam… Czasami był nieprzewidywalny inny, ale w głębi duszy czuła, że to potwór, który nie daje jej spać. DOSŁOWNIE! Kobieta nie mogła zmrużyć oka już od tygodnia. Do każdego zmierzchu odliczała minuty. Zawsze o tej samej godzinie próbowała zasnąć, ale bez skutku. Leżała z zamkniętymi oczami i czystym umyłem, próbując oddać się w objęcia Morfeusza. Powoli przestała wierzyć, że zaśnie i zaprzestała prób. Nocą siadała przy świecach w swoim pokoju lub na miniaturowym tarasie pod jabłonią i czytała, albo tak po prostu patrzyła w rozgwieżdżone niebo. Czasami płakała, a czasami dużo myślała, w końcu teraz miała czas. Jak zawsze mówiła, że jej go brak teraz miała go aż nadto. Przerastało ją to przeczucie. Dzisiejszej nocy było jak zwykle, zrezygnowała z próby zaśnięcia, z kuchni wzięła kilka świec i zapaliła je pod jabłonią. Tej nocy niebo było bez gwiazd, zupełnie czyste i spokojne. Usiadła wśród świec i oparła się o pień drzewa. Przywołał do siebie pierwszą lepszą księgę, która przyszła jej na myśl –„Mugolskie choroby” – wierzyła, że w tej księdze znajdzie odpowiedz na to jak się leczyć i znalazła wypowiedz jednego z lekarzy dała jej nadzieję, że może jeszcze nie wszystko jest przesądzone:

„Jak ją leczyć? Specjaliści zaznaczają, że tabletki na bezsenność mogą skutkować”

>><< 

Gdy tylko słońce sięgnęło zenitu Hermiona wzięła kąpiel i przebrała się, żeby potem pełna nadziei poganiać swojego woźnicę

-Szybciej! Szybciej! – krzyczała

-Panienko, zaraz będziemy na miejscu.

-Ileż można?! SZYBCIEJ!

Była może nieco sfrustrowana, ale czym prędzej chciała dostać się do apteki. Gdy byli już na miejscu. Wybiegła z powozu i wpadła przez drzwi do budynku. Na szczęście przy ladzie była tylko jedna osoba. Markiza stanęła tuż, za wysokim mężczyzną i czekała, aż załatwi swoje sprawy. Czas jej się dłużył. Miała wrażenie, że czeka już z godzinę czy dwie, w rzeczywistości upłynęło pięć minut. Mężczyzna pożegnał się oschle i odszedł.

-Witaj kochana. – przywitała ją Minerwa Dumbeldore. – Co u ciebie słychać? Potrzebujesz czegoś?

- Dzień dobry moja miła – uśmiechnęła się krzywo. – Tak, ale mogę prosić cię o dyskrecje?

-Oczywiście. Więc co ci podać?

-Proszę o leki na brak snu. – patrzyła na nią pewnie, skubiąc rękaw sukni.

-Brak snu? – zapytała, poprawiając okulary połówki i próbując wyostrzyć sobie jej obraz, tak jakby to pozwalało jej na lepsze słyszalnie przyjaciółki.

-Tak. – Starsza kobieta obróciła się i wzrokiem zaczęła analizować leki na półkach. Zaklęciem z góry regału przywołała małe białe pudełeczko, ale po chwili przedmiot wzbił się w górę i powrócił na swoje miejsce.

-Przepraszam cię na chwilę. Zaraz wrócę. – Kobieta weszła do pomieszczenia obok lady i zniknęła za futrynami drzwi. Markizę przeszedł nie miły dreszcz, gdy przypominała sobie jej przyjaciółkę w spazmach ekstazy. Poczuła że wypita kawa i zjedzone w nocy jabłka chcą się wydostać z jej żołądka. Odetchnęła i próbowała myśleć o czymś innym, ale jej myśli nie brnęły w dobrą stronę, a mianowicie po jej głowie krążył upiorny czarny powóz. Znów odetchnęła. – Proszę.- wyciągnęła do niej rękę z szarawym pudełeczkiem. – Stosuj je godzinę przed zaśnięciem. Zawarta w nich melatonina naśladuje hormon odpowiadający za sen. Pomogła wielu ludziom. – uśmiechnęła się krzywo.

-Ile płacę? – zapytała wyciągając z małej kopertówki sakiewkę z dolarami.

- Dwadzieścia pięć dolarów.

-Proszę. – wyciągnęła ku jej ręka z pieniędzmi i zauważyła, że gdy długi rękaw sukni Minerwy zsuną się z nadgarstka na jej skórze widniało jakieś znamie. – Co ty tu masz? – położyła pieniądze na ladę i złapała szybko za nadgarstek aptekarki. – Co to za znamię? – przyglądała się małemu pionkowi szachowemu na jej dłoni.

-Przestań. – syknęła i  wyrwała dłoń z uścisku.

-Co to ma znaczyć?

-Jeśli ci nie powiem, to nie dasz za wygraną prawda? – zapytała zmartwiona z zeszklonymi oczami.

-Nie. – popatrzyła na nią groźnie zabierając z lady pudełeczko z lekami.

-Mogę odwiedzić cię po zamknięciu apteki? Nie mogę tu o tym rozmawiać.

-Będę czekać.

>><< 

Hermiona wróciła do siebie bardzo zmęczona. Chciała się zdrzemnąć, ale organizm jak zwykle odmówił posłuszeństwa. Postanowiła, że jeżeli nie może spać to zrobi coś pożytecznego i upiecze ciasteczka. Mogła je kupić, bo mieszkała naprzeciwko piekarni, ale po co jak i tak nie ma co ze sobą zrobić. Do gramofonu w salonie obok włożyła płytę z twórczością Mozarta i kołysząc biodrami w takt muzyki wróciła do kuchni. Postawiła przed sobą wszystkie potrzebne składniki i zaczęła je ze sobą łączyć, cały czas kontrolując się z mugolską książką kucharką.

„Pokrojone na kawałki masło oraz czekoladę połamaną na kostki włożyć do garnka z grubym dnem, dodać kawę, cukier, cynamon, sól i na małym ogniu ciągle mieszając rozpuścić. Odstawić z ognia. Dodać jajka i energicznie wymieszać łyżką na jednolitą masę”

Zrobiła wszytko zgodnie z przepisem. Odstawiła metalowy rondelek na stolik z którego widok miała na piekarnie. Rozbiła jajka i zaczęła łączyć je z masą w naczyniu. Popatrzyła przez okno i jak spełnienie najgorszego koszmaru przed budynek zajechał czarny powóz.

-O nie. – szepnęła cicho.

Odwróciła wzrok i patrzyła jak jajka mieszają się z resztą masy. Nie mogła się powstrzymać. Podniosła czekoladowe oczy i spojrzała przez okno. Na razie nic się nie działo. Powóz tylko stał. Nic się nie dzieje, nic się nie dzieje, nic się nie dzieje…- powtarzała sobie w myślach. Rzuciła okiem do przepisu.

„Dodać przesianą mąkę razem z proszkiem do pieczenia i energicznie wymieszać łyżką na jednolitą masę.”

Obróciła się i z szafki na dole wyciągnęła papierową torebkę z mąką. Powoli zaczęła dosypywać ją do rondelka. Ręce jej dygotały, a policzki spowiła czerwień, czuła się jakby ktoś ja obserwował. Kontrolował jej każdy ruch. Jak gdy była mała i odrabiała z ojcem prace domową z języka polskiego. Zawsze jego sokole oczy wyłapywały każdy błąd i patrzyły czy zdania są spójne i logiczne. ON tam był. Książe Severus Snape. Pisnęła. Zasłoniła dłońmi usta tym samym wypuszczając z nich torebkę z mąką. Patrzył na nią. Uśmiechnął się lekko. Przerażenie Hermiony przerodziło się w złość. Zacisnęła ręce na sukni i patrzyła na niego. Prychnął rozbawiony i wsiadł do powozu. Odjechał. Markiza oddychała ciężko, była wściekła. Co on z nią robi? Nawet się nie znają.

>><<

Równo o godzinie piętnastej w drzwi brunetki zastukała Minerwa Dumbeldore.

-Witaj. – przywitała ją znów starsza kobieta.

-Dzień dobry. – Hermiona uśmiechnęła się promiennie i  zaprosiła ją gestem ręki do środka. Obie usiadły za stolikiem ustawionym pod jabłonią na tarasie. – Kawy? Herbaty ? – zapytała brunetka rozsiadając się w wygodnym fotelu.

-Dziś, poproszę wyjątkowo kawy. – popatrzyła na nią smutno. – Czarnej.

-Widzę, że nie spotkałyśmy się bez powodu. – Arystokratka przywołała do siebie swoją skrzatkę i niechętnie to zrobiła ale poprosiła ją o dwie filiżanki kawy. TO było wbrew jej zasadom, że usługuje jej magiczne zwierze, ale jej zmęczenie daje się we znaki. Niedługo potem skrzat wrócił  z dwoma naczyniami napełnionymi po brzegi czarnym płynem. – Przynieś proszę także Auxiliumio te babeczki, które upiekłam. – zwróciła się do stworzenia, które uśmiechnęło się i wykonało polecenie. – Dziękuję.

-Widzę, iż ty też niedomagasz. – wywnioskowała to po zwróceniu się o pomoc do skrzatki.

-Muszę przyznać ci rację. – wzięła łyk kawy i nałożyła sobie ciastko na talerz. – Aczkolwiek, chciała bym dowiedzieć sie co ma znaczyć te znamię na twoim nadgarstku. – popatrzyła na nią stanowczo. Aptekarka zaczęła nie spokojnie obracać w dłoniach filiżankę.

-Nie wiem od czego zacząć. – nie patrzyła na nią.

-Od początku. – dziobała babeczkę, domyślając się co zaraz usłyszy.

-Tak mi głupio, ale nie mogłam się powstrzymać. On był taki inny. Wyjątkowy. Zachwycił mnie swoją wiedzą i umiejętnościami. Rozmawiał ze mną o wszystkim, czułam że mogę mu ufać. – odparła z lekkim uśmiechem, mordując wzrokiem czarną kawę.

-Mu?

-Owszem. – zaczerwieniła się lekko.

-Kim on jest? – zapytała, chcąc upewnić się w swoim przekonaniu.

-Tak mi głupio, ale…- zrobiła przerwę i popatrzała na nią przenikliwie. – Nie bardzo mogę sobie przypomnieć. – Markiza zakrztusiła się i o mało nie wypluła ciastka.

-Słucham? – zapiła kawą kaszel.

-Dobrze słyszałaś. Zdradziłam Albusa i  nie jestem z tego dumna.

- Ale, nie rozumiem zbytnio jak to wszystko wiąże się z tym co widnieje na twoim nadgarstku. – dalej zajadała się ciastkiem. Minerwa podniosła rękaw swojej sukni i tak jakby z sentymentem, wskazującym palcem, pogładziła dziwne znamię.

- Pojawiło się dopiero po…- nie skończyła. Popatrzyła błagalnie na przyjaciółkę.

-Rozumiem. – odparła. – Konkretnie co to jest ? – wyciągnęła głowę, próbując rozszyfrować zarys na dłoni Minerwy.

-Figura szachowa.

-Mogła bym się jej przyjrzeć ? – zapytała zaintrygowana Markiza, a aptekarka bez słowa wyciągnęła ku niej lewy nadgarstek.

-Próbowałam usunąć to zaklęciami, zamaskować, lecz nic nie podziałało. – jej oczy się zeszkliły.

-Tylko mi tu nie płacz, moja droga. Nie naprawię twoich błędów… - przerwała i dłonią pogładziła znamię. Nie było wypukłe. Wyglądało jak wybite na skórze. Zero skaz. Obrazek idealnie wycieniowany. Gdyby spojrzeć na to z drugiej strony byłby ciekawą ozdobą. Markiza Grenger poczuła jak ogarnia ją jeszcze większe zmęczenie niż zwykle. Jej powieki prawie opadły. Przez jej umysł przemknął czarny powóz. Otrząsnęła się i oddychała powoli nie wzbudzając podejrzeń u starszej kobiety.

- To pion.- stwierdziła. - Jaką ma dokładnie funkcje?