Szachista: rozdział 2 ~ I see what I should not.

Jest rozdział!

Wybaczcie mi, że nie było go w poniedziałek, no ale cóż... moja skleroza -.- 
Chcę też dodać, że dziękuje tym wszystkim którzy komentują! Naprawdę wielkie dzięki ^^!
Oraz dziękuje Miyako za zbetowanie <3 !

>><< 

Kilka dni później, Markiza udała się powozem do sąsiedniego miasteczka, żeby poszerzyć swój zbiór ksiąg. Aby dostać się do sąsiedniej mieściny, należy przejechać cały rynek i minąć dom na wzgórzu. (teraz Księcia Snape’a).

Hermiona wyjrzała przez okno powozu, żeby przyjrzeć się posesji. Przetarła oczy w zachwycie. Dom był całkowicie inny. Zdawał się być większy, możliwe, że powiększony był o jedno piętro i odrestaurowany. Jednakże był bardzo mroczny i można było wyczuć wokół niego aurę wrogości.

>><< 

Powóz zatrzymał się, przed nowo otworzoną księgarnią. Markiza Hermiona Granger z pełną gracją, zeszła po stopniach swojego powozu i z podniesioną głową przekroczyła progi sklepu, mając nadzieję zastać w nim swą przyjaciółkę – Ginevrę Weasley. Dzwoneczek u góry drzwi zadzwonił i zaraz za regałów z książkami wyłoniła się ruda czupryna.

-Witaj! – Dziewczyna średniego wzrostu, o dużych błękitnych oczach i ciepłym uśmiechu przytuliła na powitanie Hermionę.

-Cześć. Przy tobie nie muszę odstawiać tych szlacheckich ceregieli.- uśmiechnęła się ciepło markiza.

-No jasne - chwyciła ją za dłoń.- Choć, mam dla ciebie pełno nowych, nieużywanych ksiąg. Przyjechały godzinę temu z drukarni. Prowadziła ją przez niekończące się regały zastawione z góry do dołu księgami.

-Wyśmienicie.

-Uprzedzam, jest ze mną… –zniżyła głos-…baronowa Lavender Brown. Cały czas plotkuje. Nie wiem jak ty ją znosisz. -Przystanęła przy regale i wyjęła dużą, oprawioną w czerwoną skórę księgę. -Nie jest nowa, ale powinna ci się spodobać. Oddał ją tu dość wyjątkowy człowiek. Odziany w czerń. – Wcisnęła w ręce przyjaciółki książkę i podeszła do biurka przy, którym baronowa, obok ładnego stosiku ksiąg, skrobała coś na pergaminie. -Markiza Granger przybyła po księgi.-zaanonsowała.

-Ohhh! Dzień dobry moja droga, zaćwierkała Lavender i ucałowała Hermionę w policzek. - Napijesz się herbaty z cynamonem?

-Nie, dziękuje. - skrzywiła się na myśl o tym ohydztwie. - Ale proszę o kawę.

-Kawę? - zdziwiła się.

-Tak, kawę. Czyżbyście nie posiadali kawy?-Hermiona usiadła na twardym krześle naprzeciwko biurka.

-Skądże. Ginny! Zrób kawę i herbatę.- rozkazała rudej, która widocznie nie miała ochoty usługiwać baronowej. Jednak różniły je stopnie społeczeństwa. Ginerva Weasly była zwykłą, prostą dziewczyną, choć jej brat ostatnimi czasy zdobył jakąś odznakę w wojsku i jest teraz generałem. Jakby pomyśleć, świetna partia. Ale człowiek ten jest strasznie nudny…A baronowa Lavender Brown jest damą. Nie może się równać z marnymi Weasleyami. - Zaraz zawołam służącego, zaniesie twe księgi.

-Dziękuję. - uśmiechnęła się.

-Jestem strasznie zawiedziona. – odparła smutno.

-Czymże to?

-Posiadłością, której nie mogła nabyć. – Uderzyła lekko pięścią w blat biurka.

-Mówisz, o domku księcia Farena?

-Owszem. -Wpatrzyła się w zachodzące słońce za oknem. - Jakiś nie znany nikomu panicz, przyjeżdża i myśli, że jest nie wiadomo kim! -założyła ręce na piersi.- Hołota pewnie jakaś  !-oburzyła się. -Moja droga, masz w ogóle pojęcie, kim on jest i co robi?

-Nie, a ty masz jakieś pojęcie o nim ? - zaciekawiła się i podparła podbródek dłonią.

-Słuchaj. – Baronowa wpadła w szał plotkowania. Mogła robić to godzinami. -Podobno…Wiem to z sprawdzonego źródła. - zniżyła głos. – On uwodzi wszystkie kobiety. Steruje nimi jak pionkami szachowymi. Teraz pewnie zapytasz mnie skąd to wiem. A dane mi było rozmawiać z jedną z tych omotanych kobiet. Ona nie pamiętała jak znalazła się u niego w komnatach, miała tylko przebłyski. Ale też bardzo nieme. Jednak, co najciekawsze, nie mogła określić, dokładnie jak wyglądała jego twarz.

-Mówisz poważnie?

-A mówiłam, kiedyś coś nie poważnie? –Baronowa zrobiła obrażoną minę.

-No gdyby się zastanowić…-Hermiona udawała zamyśloną-Too…

-Dobra! Mówiłam. Ale najgorsze w tym wszystkim jest to, że…-rozejrzała się czy wokół, nikogo nie było i mówiła prawie nie słyszalnym szeptem.

-Uprawia nierząd. –dokończyła za nią Ginny z tacą z napojami i koszyczkiem z herbatnikami.

-Chcesz, żeby mi serce stanęło?! Na boga…Wystraszyłaś mnie. -oburzyła się Lavender.-No ale, nie będziesz tak siedzieć. Do roboty ! Zanieść księgi pani Hermiony. Ruda wykonała polecenie. -Mówię ci, to partia nie godna niczyjej cnoty.

-Może i masz rację.-odpowiedziała. –A właściwie, to skąd masz pewność, czy ta kobie…

-Wybacz mi, klienci. Wiesz o co mi chodzi. – ich rozmowę przerwał dzwoneczek nad drzwiami. - A do cholery jasnej nie mam pojęcia gdzie jest ta głupia dziewucha. -oburzyła się, jednak ucałowała Hermione w policzek i znikła za jakimś regałem.

Markiza Granger w duchu zastanawiała się nad całym sensem wypowiedzi blondynki. Przecież kobieta mówiła, że nie pamięta jego twarzy. To skąd do cholery wiedziała, że to książę Snape? Skąd ja się pytam ? Ehhh…to jest niedorzeczne ! – stwierdziła i dopiła kawę. Poszła poszukać Lavender lub Ginny, żeby pożegnać się z którąś z nich. Weszła w szereg regałów i usłyszała gdzieś pomiędzy nimi westchnienie i cichy chichot. Kierowała się w stronę dźwięku.  Zgubiła go. W księgarni zrobiło się absolutnie cicho. Zaczęła się  wycofywać. Przez duże okno dojrzała swoją rudą przyjaciółkę, która wdała się w rozmowę z jej woźnicą. Znów ten dźwięk! Ktoś zachichotał. Zanurzyła się znów w szereg ksiąg i nasłuchiwała, tym razem nie mogła stracić tego dźwięku. Była blisko. Słyszała go za kolejnym regałem. Podeszła do niego i wysunęła jedną z ksiąg. Zasłoniła ręką usta. Nie mogła uwierzyć w to co widzi. Baronowa w rozpiętej sukni obściskiwała się z kimś gorąco. Kto mógł być wybrankiem Lavender? Hermiona próbowała dostrzec twarz owego mężczyzny, lecz dość masywna budowa kobiety zasłaniała sylwetkę tajemniczego panicza. Co dziwne, był ubrany na czarno. W sumie, każdy w mieście mógłby być tak ubrany! Para zaczęła gorączkowo się rozbierać i zbliżać do regału, za którym stała markiza. Brunetka wsunęła szybko księgę i pośpiechu wybiegła.

 >><<

Hermiona całą drogę powrotną do Denar analizowała to, co zobaczyła w księgarni. Niby Lavender nie miała nikogo. Szukała kogoś na męża, ale żeby tak publicznie? Przecież ktoś mógłby ich zobaczyć i co wtedy? Matka Baronowej Brown nie była by zadowolona z tego, że jej landryneczką (Matka Baronowej Lavender Brown, często używała tego zdrobnienia zwracając się do córki) obściskuje się z byle kim! Choć gdyby spojrzeć na to z innej strony, to oddała się sędzinie Malfoy’owi. Więc raczej nie powinno jej to dziwić.

-Proszę zajechać do najbliższej apteki. – zwróciła się do woźnicy, który na odpowiedz pokiwał głową.

Przejechali obok wzgórza, skręcili w pierwszy zakręt i gdy dotarli na miejsce zaczęło się ściemniać. Powóz stanął tuż za tym czarnym, przywołującym ból wozem. Czyżby Książe Snape był w aptece ? – zastanawiała się wychodząc z powozu. Do wozu przed nią podleciał szczupły brunet, który ukłonił się przed nią i ze środka wyciągnął drewnianą skrzynkę, która zabrzęczała. W środku musiały być jakieś fiolki. Brunetka weszła do apteki zaraz za mężczyzną. Zadzwoniła dzwoneczkiem przy ladzie i czekała, aż ktoś do niej podejdzie. Znów zadzwoniła, gdy nie otrzymała żadnej odpowiedzi i znów. Co się dzieje z tymi ludźmi ?

-Halo, jest tu kto? – zawołała markiza Grenger, lecz bez skutku.

Znów zadzwoniła dzwoneczkiem, dając sobie ostatnią szanse, ale ciągle to samo. Nikt nie raczył jej obsłużyć. Postanowiła, że jeśli znajdzie właścicielkę apteki – Panią Minerwę Dumbeldore, która była jej przyjaciółką, to osobiście skarci ją z góry do dołu. To przecież horror, żeby czekała ! Weszła za ladę sklepu i nacisnęła złotą, zużytą już klamkę drzwi, które ustąpiły. Weszła do małego pomieszczenia z dwoma drzwiami. Za jednymi musiał być składzik z lekami, za drugimi zaś, kwatery Państwa Dumbledore. Sprawdziła, czy kobiety nie ma w składziku, jednak drzwi były zabezpieczone zaklęciami obronnymi. Zapukała w kolejne drzwi, nie chcą wchodzić nieproszona. Gdyby przekroczyła komnaty Pani Dumbeldor, bez zaproszenia wyszłaby na prostaczkę. Raz się żyję ! - pomyślała, gdy nikt nie otworzył jej drzwi. W mieszkaniu było cicho. Nikogo chyba nie było. Przecież ten mężczyzna, który wszedł przede mną musiał gdzieś tu być. – stwierdziła i zaczęła rozglądać się po mieszkaniu, aptekarki. Weszła w długi wąski korytarz i zobaczyła słabe światło za uchylonych drzwi. Podeszła bliżej. Chciała wejść do środka pokoju z którego wydobywało się światło jednak powstrzymała się słysząc rozmowę Pani Dumbeldor z jakimś mężczyzną:

-Na boga. – jęknęła – Gdzieś ty był? – zapytała nonszalancko jej przyjaciółka.

-Szukałem Cię. – odpowiedział męski, skądś znany głos Hermionie.

-Ohh…przestań! Na Boga! CO ty ze mną…-nie dokończyła, jęknęła głośno tak jakby w spazmach euforii. Markiza próbowała dojrzeć rozmawiającą parę przez uchylone drzwi, jednak nic z tego.

-Ciszej, jeszcze ktoś Cię usłyszy chcesz tego? – zapytał mężczyzna.

-Jak mam nie krzyczeć, skoro cały czas doprowadzasz mnie do szaleństwa.- zachichotała kobieta. - Ale masz rację. Słodka Kirkę. Drzwi są otwarte ! – jęknęła przerażona aptekarka.

-Zamknij je. –rozkazał jej męski głos.

Hermiona osunęła się w głąb korytarza i czekała, aż drzwi zamkną się. Podeszła do nich i schyliła się do dziurki od klucza. Zamknęła jedno z oczu i przyglądała się całej sytuacji w pokoju. Zrobiło jej się słabo i o mało nie przechyliła się do tyłu z wrażenia. W pomieszczeniu tyłem do niej stał nagi, bardzo blady mężczyzna i co dziwne z czarnymi włosami do ramion. Jego sylwetkę oplatały nogi Pani Dumbeldore. Pan Snape? -zapytała siebie Hermiona.

-Ohhh…Książe – jęknęła kobieta w pokoju, gdy ruch bioder mężczyzny przyśpieszył –Matko Boska, nie wytrzymam ! – krzyknęła.

Hermiona odwróciła wzrok, nie mając ochoty widzieć jak starsza kobieta dochodzi w objęciach młodszego od niej o kilka lat mężczyzny. Po słowach swojej przyjaciółki, jednak upewniła się w plotkach usłyszanych od baronowej. Merlinie, przecież ta kobieta była zamężna od kilkunastu lat z największą szychą w mieście - Burmistrzem Albusem Dumbeldorem, a mężczyzna w pokoju na pewno nie był jej małżonkiem.  Przecież jest tak poczciwą i szanowaną kobietą. Co sprowadziło ją na tą ścieżkę? No tak… per pan wybzykam wszystkie kobiety w mieście. Inaczej Minerva od tak, nie oddałaby się innemu mężczyźnie. To wszystko było dziwne! – stwierdziła trochę przerażona.  Wyprostowała się i kilka razy odetchnęła ciężko. Wydostała się z mieszkania Państwa Dumbeldore i zamknęła za sobą cicho drzwi. Obróciła się ku wyjściu. Pisnęła cicho. Przy ladzie stał oparty ten sam mężczyzna, który wnosił do apteki skrzynkę.

-Co widziałaś ? – zapytał.

Markiza Granger nic nie odpowiedziała . Chciała się szybko wydostać ze sklepu.

-Co widziałaś? – znów zapytał, gdy ta ruszyła do wyjścia. –Stój! – ryknął i chwycił ją boleśnie za dłoń, wbijając w jej brzuch różdżkę. –Mów! – zażądał. Kolejny prostak! – pomyślała.

-Wybacz, mój drogi panie, ale w związku z pańskiem aroganckim zachowaniem nie zamierzam udzielić odpowiedzi na zadane pytanie. – odpowiedziała z nutą goryczy w głosie.

-Gadaj babo ! – Potrząsnął jej ciałem w gniewie. Hermiona odetchnęła głęboko, żeby nie wybuchnąć zaraz.

-Jak sądzę, mężczyzna w pokoju mojej przyjaciółki Minervy, jest twoim panem i powinien on odpowiedzieć za swoje karygodne zachowanie. – przerwała, gdy usłyszała znów głośny krzyk ekstazy. Spojrzała groźnie na mężczyznę i uniosła dumnie głowę. – Nawet gdybyś sprawił, że zapomnę o tym incydencie, o ile wiesz jak to zrobić. – spojrzała na niego z pogardą – To twój właściciel, drogi…- przewertowała go wzrokiem z góry do dołu- Chłopie – dodała, z grymasem obrzydzenia na twarzy – Jest w centrum zainteresowania całej miejscowej śmietanki towarzyskiej.

- I co to ma niby znaczyć ? – sarknął niedbale.

-Znaczy to, iż twój szanowny pan, jeśli wierzyć plotkom i tym co dane mi było widzieć, za przeproszeniem pieprzy wszystko co się rusza. – uśmiechnęła się wrednie .

- Głupie babsko ! – ryknął mężczyzna i wbił mocniej różdżkę w brzuch Hermiony. Dziewczyna jęknęła cicho z bólu i zgięła się lekko w pół. –Myślisz, że możesz obrażać mojego pana?! Ty głupia kurwo! – znów ją wyzwał i wzmocnił uścisk na jej dłoni. – Co teraz powiesz ? Cruc…

-Przepraszam, czy coś się stało ? – zapytała jakaś postać w mroku pomieszczenia, tym samym przerywając mężczyźnie. –Ohh…Korneliuszu, co ty robisz tej damie? Puść jej rękę. –Hermiona poznała barwę głosu, tajemniczego przybysza.

-Mój panie, ta…-powstrzymał się od tego, żeby znów nie rzucić obelgą w jej stronę- baba, obraziła cię !

-Korneliuszu. – zaczął – Po pierwsze jak ty się wyrażasz? – Powoli zbliżał się do nich. – Mówiłem Ci tyle razy, że do kobiety należy mieć szacunek. – stanął tuż przed nimi, a Hermiona upewniła się w przekonaniu, że przed nią stoi sam Książe Severus Snape. - Poluzuj uścisk na tej aksamitnej dłoni. – rozkazał mu, a mężczyzna posłusznie wykonał polecenie. –Proszę wybaczyć zachowanie, mojego służącego. – uniósł jej dłoń i w miejscu, gdzie czerwieniła się skóra złożył pocałunek.

-Proszę przestać! – oburzyła się. –Co pan sobie myśli! – uderzyła go w policzek.

-Ja…

-Proszę się nie tłumaczyć! – przerwała mu. - Wiem co nieco o Panu i nie zamierzam rozmawiać z taki…-brakowało jej słów- takim…takim gburem ! - jako dama nie mogła się wyrażać nieprzyzwoicie, dlatego to jedyne słowo, które przyszło jej do głowy. 

Książe uśmiechnął się lekko, już otwierał usta, żeby coś powiedzieć, ale Hermiona zignorowała go i w szlacheckim stylu wyszła z apteki.

>><< 

Markiza Hermiona Granger zasnęła bardzo wzburzona. Można powiedzieć, że nie spała, bo jak można nazwać sen, w którym człowiek miota się, cały czas nerwowo otwiera oczy i czuję czyjąś obecność w pokoju?